Hersenspinsels #1 faalangst

Vandaag een hersenspinsel die ik toch met jullie wil delen. Eigenlijk ter overwinning van de titel. Een klein brokje dat ik nu durf online te zetten. Iets dat ik eigenlijk met bijna niemand deel en toch durf ik dit nu via deze weg te doen.

Faalangst

Weet je dat de meeste van mijn collega’s niet weten dat Boekenvirus bestaat? Ook in mijn omgeving praat ik er weinig over. Waarom? Yep, ik heb enorme faalangst. Bang om niet goed genoeg te zijn en uitgelachen te worden met wat ik bezig ben. Nu bijna 2 jaar verder ( in januari 2017 zag Boekenvirus het levenslicht) begin ik eindelijk zover te geraken dat ik erover durf te praten. In het begin wilde mijn moeder wel eens tegen haar vrienden over Boekenvirus beginnen wanneer ik erbij was maar daar babbelde ik dan gewoon overheen. Erg he. Maar zo zit dat met faalangst. En toch zette ik door. Bleef ik het leuk vinden, verschillende dingen ontdekken en wilde ik steeds meer en meer doen. Maar de faalangst? Die blijft. Nog steeds ben ik bang om nieuwe dingen te proberen. Nog steeds vraag ik me af wanneer er plots een collega ontdekt waar ik mee bezig ben. Vorige maand gebeurde dit dan ook op Instagram. Ik kreeg een bericht dat een collega me opeens volgde. En weet je wat nog het ergste is? Ik heb hem er nog steeds niet over durven aanspreken….. Erg he. Ik heb geen idee hoe hij me gevonden heeft en ben gewoon te bang voor het antwoord. Maar al dit zie je niet aan de buitenkant.

Faalangst en netwerken

Ben jij hier goed in? Ik dus niet. Netwerken is nieuwe mensen aanspreken, ermee babbelen en vertellen dat je met een blog bezig bent. Enorm eng om te doen dus. Sommige mensen zijn hier geweldig in, ik niet. Of ik denk dat ik het niet ben. Ik moet eerlijk zeggen dat Boekenvirus me daar heel erg mee geholpen heeft. De experimenteervijver die ik iedereen die hier problemen mee heeft aan kan raden. Hiermee kan ik mijn eigen tempo volgen. Gelukkig ga ik meestal niet alleen en dat helpt ook. Mijn jongste dochter is een goede buffer :-). De eerste keer waren mijn zus en dochter erbij en die weten vanaf het prille begin van mijn capriolen. 20 minuten heb ik staan zweten voor ik eindelijk tegen Nathalie Koch, Kevin Valgaeren en Corina Onderstijn durfde zeggen dat ik met een blog begonnen was. En nu nog moet ik vaak de moed bij elkaar schrapen. Ik kan het goed verbergen hoor! Als ik het vertel dan schrikt iedereen ervan ( zelf mijn eigen moeder schrok toen ik vertelde dat het zo erg was).En toch wil ik ook dit met jullie delen.

Door Boekenvirus overwin ik mijn faalangst stukje bij beetje. Ik kan en mag van mezelf hier fouten maken, op mijn bek gaan en experimenteren, dingen die ik op andere plaatsen niet durf. Waarom? Omdat er hier aan het einde van de dag geen man overboord is. Als ik voor mijn gevoel faal dan scheelt dat geen boterham op tafel morgen. Dan blijf ik voor de omgeving dezelfde en kan ik het zelf rustig een plaatsje geven.

De uitspraak van Pipi Langkous spookt vaak in mijn achterhoofd:

Ik heb het nog nooit gedaan dus denk dat ik het wel kan.

Het formidabele is dat het ook anders kan uitvallen. Door elke keer weer op zoektocht te gaan naar waar die moed in mijn klein teentje verborgen zit en deze naar boven te halen, ben ik al aan veel gesprekken begonnen. En de meeste waren ontzettend leuk. Door me telkens bij elk event op te leggen minstens 1 nieuw iemand ( auteur, uitgever, blogger, medebezoeker) aan te spreken, leer ik nieuwe mensen kennen met hun eigen leuke verhalen en wordt mijn netwerk groter. Dit is zo leuk. Ik geniet daar enorm van. En de volgende keer dat ik die persoon zie? Dan zit die moed al een stuk minder ver weg!

Dus als je me ergens ziet en ik spreek je niet aan…. Weet dan dat dit niet is dat ik niets wil zeggen maar misschien ben ik gewoon nog mijn moed bij elkaar aan het sprokkelen….