Stille duisternis

Stille Duisternis van Fenneke Zwaaneveld

Uitgeverij: Hamley Books

Aantal pagina’s: 263

ISBN: 9789463967556

Achterflap

Een mysterieus wolkendek verschijnt aan de hemel en hult de wereld in duisternis. De mensen in Ver’s omgeving beginnen zich anders te gedragen. Nog even kan Vera genieten van dat wat ze het liefste doet: schilderen, het liefst bloemen. Maar die verwelken en de kleuren verdwijnen. En buiten dreigt gevaar.

De verandering in Vera’s familie en vriendengroep eisen al haar aandacht op. Thuis lopen de dingen uit de hand, de wanhoop komt steeds dichterbij. En dan verschijnt de schim. Is er nog een weg terug naar het licht?

Mijn mening

Stille duisternis is het debuut van Fenneke Zwaneveld, een young adult waar veel van de mogelijke problemen waar jongeren mee kampen aan bod komen.

Vera heeft en sabbatjaar genomen alvorens ze zich wil aanmelden voor de kunstacademie. Schilderen is niet enkel haar hobby maar duidelijk haar passie. Ze kan zich er helemaal in verliezen. Het hele proces van foto maken tot het op doek schilderen is haar ding. Ze heeft weinig vrienden, enkel een vast vriendengroepje waar haar beste vriendin Jessica ook onderdeel van is. Ze is te onzeker van zichzelf om haar werk te laten zien en om zich alvast in te schrijven voor het nieuwe schooljaar.

Jessica lijkt heel zelfverzekerd maar hoe iemand acteert wil niet zeggen dat hij of zij zo is aan de binnenkant.

Deze contradictie is juist een van de belangrijke thema’s van het verhaal.

Zwaaneveld schenkt genoeg en niet teveel aandacht aan elk karakter. De uitdieping is er en je leeft mee met allemaal. Het is een hele mooie tegenhanger van de facebook/ instagram cultuur waar je enkel de positieve dingen van iedereen ziet. Het duistere/ moeilijke waar verschillende jongeren mee kampen, de onzekerheid voor het onbekende ed. Een thema waar vaak te licht overheen gegaan wordt. Toch wordt het helemaal geen depri boek. Het laat je wel even nadenken voor je het na de laatste bladzijde weglegt.

Het duistere voel je ook als lezer langzaam in jezelf binnendringen. Zeker als je het op een druilerige, regenachtige dag leest ( en dat was het op het moment ik het las) wil je toch even een extra lichtje aansteken, en kijk je toch geregeld eens naar buiten op zoek naar het zonnetje ( dat er niet was).

Ligt het aan mij of geeft het ook een heel drukkend gevoel? Alsof er iets zwaars op ons ligt?

Conclusie

Stille duisternis laat je even stilstaan bij de mindere kanten van het leven, dit op een vlotte manier. Ook leert het je een belangrijke les. Laat in de duisternis die er soms kan zijn dit een lichtpuntje zijn.

Dit boek is een recensie-exemplaar, waarvoor dank. Dit beïnvloedt mijn mening niet. Om hier meer over te weten klik hier.